Aklıma sürekli bişeyler geliyor...

Doğduğumuzdan beri öğrendiğimiz şeyler beynimizi şekillendiriyor. Kişiliğimiz, karakterimiz dolayısı ile davranışlarımız günden güne oluşuyor ve değişiyor. İnsan, parçalardan oluşan bir ''ben'' halini alıyor. Bu benlik algısı doğumdan beri kendimizde var olan bir şey mi yoksa kendini bilme yaşıyla mı geliyor tam emin değilim. Bunun için başta Kohut olmak üzere kendilik ve benlik algısıyla ilgilenen çalışmacılara bir bakmak gerekir.  ''Bir ben var ki benim içimde: benden öte b enden ziyade Bir sen var ki senin içinde: senden öte s enden ziyade'' Her gün değişim içindeyiz; hücrelerimiz, beynimiz, işin sonunda kendimiz değişiyoruz. Organların (zarar görmezse) belirli bir zaman sonra yenilendiğini biliyoruz. Kötü alışkanlıklar -özellikle- tütün, uyuşturucu, alkol ve stres, beyni ve dolayısıyla vücudu kötü etkilerken, sağlıklı beslenme, tatmin edici ilişkiler, spor ve yeterli uyku, bizlere iyi geliyor. Aslında oldukça basit bir sebep-sonuç dengesinden bahsetm

Uzun süren depresif bir dönemden sonra, merhaba! Tek başınalık sizi korkutur mu? Yalnızlık ve tek başınalık arasındaki fark nedir? Kimsesizlik ne peki?  Tek olmayı tercih eder misiniz? Gerçekten yalnız kaldığınız oldu mu hiç?  Satırlara sevgili Akon'un Mr. Lonely şarkısını anarak başlıyorum. Hoş, İbo da ironik bir sitemle ''yalnızım dostlarım'' demiş zamanında ve ikisi de farklı kültürlerden olmasına rağmen aynı noktada buluşmuşlar. Bir de Kafka'nın ''kalabalıklar içinde yalnızım'' muhabbeti var ki, birçok kişi hala bu sözün ekmeğini yiyor.  Üzerine düşüneceğimiz kavramlar arasında sanıyorum en abartılanı ve romantikleştirileni: yalnız olmak. İşin dikkat edilmesi gereken tarafı, yalnızlığın bir his, oluş hali olduğu. Doğduğumuzdan beri yakın/uzak çevremizde tonla insan olmasına rağmen zaman zaman kendimizi yalnız hissederiz. Bu kelime hem bir alanda tek olduğumuzu belirtmek için hem de etrafımızda insanlar olsun/olmasın nasıl hissettiğimizi ifade