Aklıma sürekli bişeyler geliyor...

İnsanlar oldukça çeşitli canlılar. İnsan zihni ise yapı, gen, çevre doğrultusunda eşsizdir fakat belirli davranış paternleri üzerinden belirli kategorizasyonlara girebilir. Doğduktan sonra sürekli olarak çevreden gelen uyarıcılara maruz kalıyoruz. Her uyaran yepyeni şeyler öğrenmeye zemin hazırlıyor. Dikkat özellikle bilişsel psikolojinin sevdiği bir konudur. İnsan olarak nelere dikkat ediyoruz?  Bebeklik döneminde işler kolay. Farklı veya yüksel desibel sesler veya renkli objeler hemen ilgimizi çeker. Bakım veren bu uyarıcıları sürekli kullanırsa alışırız ve ''sönme'' gerçekleşir. İlgi çeken artık ilgi çekici hale gelmez. Yaşam boyunca bu durum devam eder. Bir şeye alışınca, ilgimizi yitirir ve yeni şeylere yöneliriz. İlginin sürdürülebilir olması için yenilik şarttır. Dikkatimizi çeken şeylere yöneliriz. Okul hayatına ilk başlayınca her şey renklidir. Renk renk kağıtlar, hamur, yapboz derken bize en uygun şeyi bulur onla oynarız. İlkokulda alfabeden başlanarak dili ya

Sanırım beni bıraksalar şu aşk ve sevgi hakkında hiç durmadan konuşabilirim. Aldığım eğitimler (her ne kadar kendi hayatımda uygulayamasam da) genelde iletişim hakkındaydı ve romantik bir serseri olduğum için bu konularda konuşmayı seviyorum. ''Aşkın kendisine aşık olmak'' diye bişey var. Bu alemde bi Yıldız Tilbe, bi Sezen Aksu bi de ben işte...  İnsanları tanımanın mümkün olmadığına dair düşüncelerimden daha önce bahsetmiştim. Soru sorarak birini tanımıyor, sadece onun hakkında öğrendiklerimiz ile o zaman diliminde, kişinin nasıl olduğuna dair fikir ediniyoruz demiştim. Ezkaza birini sevdik diyelim. Sevdiğimizi yeterince tanıyor muyuz? Yani cidden ''kim bu gözlerindeki yabancı?'' Bazıları sevgi için zaman geçmesi gerektiğini, birini sevmenin ancak bu şekilde mümkün olabileceğini savunuyorlar. Bir bakıma mantıklı. Biriyle tanıştınız diyelim. Zaman geçtikçe insanın huyunu-suyunu öğrenebiliyorsun. Kimdir, neleri sever, uyurken-içerken-tatildeyken nasıl bi